അനുക്ഷണ ചഞ്ചല സംസാര വേദിയിൽ
ശോകാന്തനാടകമാടുന്ന വേളയിൽ
ഓർത്തുപോയ് ഒരുനാളിലൊഴിയേണ്ടതീ വേഷം
ഇനിയെത്ര വേഷങ്ങൾ ശേഷിപ്പു, ശ്രീഹരേ ?

ജനിയാർന്ന നാൾമുതൽ ചിതയിലേയ്ക്കടിവെച്ച്
ചാരമായ് മണ്ണോടു ചേരുന്നു ദേഹം
ദേഹിയെ കാണാതലയുന്ന ജന്മങ്ങൾ–
ക്കെന്തിനു വെറുതെ പുനർജന്മമനവധി ?

സ്വന്തമായ് എനിക്കായ് ഈ ഞൊടി മാത്രം
നാളെയെന്നുള്ളതോ വെറുമൊരു കല്പന
കല്പകാലങ്ങൾ ഞാൻ എത്രയോ പിന്നിട്ടു
നിന്നിൽ ലയിയ്ക്കാനായ്! ആനന്ദധാമമേ