ഇവിടെ ഉള്ളത് ഒരു ഭാവപൂർണ്ണമായ കൃഷ്ണഭക്തികാവ്യമാണ് – പ്രണയവും ആത്മീയതയും ചേർന്ന ഒരു ലയമായ്. ഇതിന്റെ അർത്ഥവും അഴകും വിശദീകരിച്ചാൽ: “കുടമുല്ല പൂനുള്ളി മാലിക തീർക്കുമ്പോൾ പുറകിലായി വന്നു നീ മിഴി പൊത്തിയോ, കൃഷ്ണാ !” കവയിത്രി കുടമുല്ലപ്പൂക്കൾ കൊണ്ട് മാല നിർമ്മിക്കുന്നു. ഈ നിമിഷം, കൃഷ്ണൻ ചെറുതായി അവളുടെ പിന്നിൽ നിന്ന് എത്തി, കഠിനമായ പ്രണയഭാവത്തോടെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ പൊത്തി. “നിൻ മൃദുലാംഗുലി സ്പർശനത്താലെ വരമഞ്ഞൾക്കുറിയെൻ്റെ മാഞ്ഞു പോയോ ?” കൃഷ്ണന്റെ മൃദുവായ വിരലുകൾ സ്പർശിച്ചതിനാൽ തന്നെ, അതുവരെ ഉണ്ടായിരുന്ന വരമഞ്ഞൾക്കുറി മാഞ്ഞു പോയോ? “എൻ മനോജാലക പഴുതിലൂടെ നീ വൈകിയെന്നാകിലും ആഗമിച്ചപ്പോൾ” കവയിത്രിയുടെ മനസ്സിന്റെ ജനാല വഴി കൃഷ്ണൻ എത്തുന്നു. നേരത്തെ വന്നില്ലെങ്കിലും അദ്ദേഹം ഇപ്പോഴെങ്കിലും വന്നതിൽ അവൾ സന്തുഷ്ടയാണ്. “ശോകങ്ങൾ അകലുന്നു വിദൂരമെങ്ങോ അരുണോദയത്തിലെ ഇരുളെന്നപോലെ” കൃഷ്ണന്റെ സാന്നിധ്യം അങ്ങേയറ്റം കിഴക്കിൽ ഉയരുന്ന ഉദയസൂര്യനെപ്പോലെ ശോകങ്ങളെയും ഇരുളിനെയും അകറ്റുന്നു. “നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള സുന്ദര സ്വപ്‌നങ്ങൾ ചുവടുകൾ വയ്‌ക്കും ഈ നീലരാവിൽ, കൃഷ്ണാ” നീലരാത്രിയിൽ കൃഷ്ണനെ കുറിച്ചുള്ള സ്വപ്നങ്ങൾ ജീവിതത്തിൽ പുതിയ പാതകൾ സൃഷ്ടിക്കുന്നു. “ഒരുവാക്കു പറയാതെ അകലെ നീ മറയാതെ ഇരുളിൽ ഞാൻ ഏകയായ് കാത്തിരിപ്പൂ” അവൾക്ക് ഒന്നും പറയാൻ ആവശ്യമില്ല. കൃഷ്ണൻ അകലെയായാലും മറഞ്ഞാൽ പോലും, അവളുടെ കാതിരിപ്പ് മാത്രം അവളുടെ ഭക്തിയെ തെളിയിക്കുന്നു – ശബ്ദമില്ലാത്ത, സമർപ്പിതമായ പ്രതീക്ഷ. സംക്ഷിപ്തമായി: ഈ കവിത കൃഷ്ണനോടുള്ള ഭക്തിയുടെയും പ്രണയത്തിന്റെയും ആന്തരികമായ അനുഭവങ്ങളെയും അതീവ ലാളിത്യംകൊണ്ട് അവതരിപ്പിക്കുന്നു. പൂക്കളിലും രാത്രിയിലും സ്വപ്നങ്ങളിലും കൃഷ്ണന്റെ സാന്നിധ്യത്തെ കണ്ടെടുക്കുന്ന കവയത്രിയുടെ ആത്മീയാനുഭവമാണ് ഇതിന്റെ ഹൃദയം. குடமுல்லை (Tamil version) குடமுல்லை மலர் கொத்தி மாலை சூட்டும் பொழுது, கண்ணே ! பின்னால் வந்து கண்கள் மூடினாயோ? இளம்இருகுரல்கள் போல உன் மென்மையான தொடுதல், என் இதயமலர் வாடையை நீக்கியதோ? என் மனசு ஜன்னலின் வழி உனை எதிர்பார்த்தேன், தாமதமாயினும் வந்தாய் உன் நகைச்சுவையுடன். அந்தியிருள் போலிருந்த என் சோகமே நீங்கி, அருணோதை போல ஒளி பாய்ந்ததடி கண்ணா! உன்னைப்பற்றி காணும் கனாக்கள் இந்த நிசியில், பதிகைகள் போல் பதித்தன என் நெஞ்சில் நிழலாய். ஒரு வார்த்தையும் பேசாமல் நீ ஒளிவாயினும், இருட்டினிலே நானேனும் காத்திருப்பேன் நெஞ்சே