ഒരു നാളിൽ ഞാൻ തേടി സൃഷ്ടി രഹസ്യത്തെ,
ഒരുപാട് ഗ്രന്ഥ ത്താളുകളിൽ.
ഒരു പുണ്ണ്യ സത്യ പ്രതീകമായ് കണ്മുൻപിൽ,
ഒരു നാളിൽ മഹിമയുള്ളച്ഛനെ കണ്ടുഞാൻ.

ശ്രേഷ്ഠ ജന്മത്തിൻ പൊന്നിൻ തിടമ്പേറ്റി,
സൃഷ്ടി കർത്താവായി വന്നോരച്ഛൻ,
വൃഷ്ടിയായ് സ്നേഹം ചൊരിഞ്ഞു തന്നെപ്പൊഴും,
കഷ്ട്ടതയിൽ കൂടെ നിന്നു താതൻ.

നിഴലായ് നിൽക്കുന്നൊരെ ൻ പിതാവെപ്പൊഴും,
നിഷ്ക്കാമ കർമ്മത്തിൽ മൂർത്തി ഭാവം.
നിത്യം, നിരന്തരം, പരി ഭവം കാട്ടാതെ,
നിത്യ ദുഃഖത്തിലും പുഞ്ചിരിക്കും.

കരുണക്കടലാകും അച്ഛന്റെ നെഞ്ചകം,
കരിനിഴൽ പോലും കടക്കാത്ത പഞ്ജരം.
കഴിവേകി താതൻ പകർന്നോരാ വിദ്യയെൻ,
കാവലായ് കൂടെ നില കൊൾവു സത്യമായ്.

പഞ്ജരം = കൂട്